Door Lucia de Vries en Tiemen Roos | Op 9 oktober 1939 publiceerde De Tijd een verontrustend bericht: de inpolderaars hadden de Ommelebommelesteen van Urk weggebaggerd en spoorloos doen verdwijnen. De verwijdering van de steen, waar Urks voortbestaan vanaf hing, luidde volgens de krant het definitieve einde van het eiland in. Tot op de dag van vandaag gaan veel mensen ervan uit dat de ‘ommelebommele’ in de jaren 30 verdween en dat de huidige vroemoersteen niet de echte is. Maar is dat wel zo?

De Tijd-correspondent Fred Thomas was er in 1939 behoorlijk van ontdaan. Zijn romantische inborst kon het sowieso niet verkroppen dat de Zuiderzee, waar hij met zijn Staverse jol ‘De Halve Maen’ zo graag zeilde, werd afgesloten. En nu was ook nog Urks belangrijkste brok erfgoed door de inpolderaars naar onbekende bestemming afgevoerd. Op wrede wijze was bewezen dat voor het ‘menschenslag, dat op het eiland placht geboren te worden’ geen plek meer was.

Fred Thomas was niet de enige; verschillende kranten schreven verontwaardigd over de verdwijning van de ‘kindersteen’. Het Nieuwsblad van Friesland en de Leeuwarder Courant vergeleken de Urker steen met Groninger en Friese ‘kinderstenen’, zoals de Poppestien in Bergum. “Hier is weer eens zonder piëteit voor het verleden en de Nederlandsche folklore gehandeld”, aldus de verbolgen journalisten.